Em D Em D Em Em ลืมตามาชําเลืองดูโลก D Em เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว D Em กว่าจะได้ขบเคี้ยวก็ย่างวัยชรา Am G ฟันฟางจวนจะหักหมดปาก D Em ตามัวจนตามัวจนจะมองไม่เห็น C Em B7 Em ริ้วรอยของความลําเค็ญ ดูที่เส้นเอ็นปูดโปน SOLO: Em D Em D Em Em คํานึงถึงคนเฒ่าคนแก่ D Em เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย อดออมวันละนิดละหน่อย... D Em เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน Am G หวังเพียงเพื่อลูกๆ เติบโต D Em ได้เป็นผู้มีการศึกษา C Em B7 Em หนทางในภายภาคหน้า เป็นเจ้าคนนายคน B7 G * ผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังหย่อนยาน D Em ถ้าสมบัติมโหฬาร...ลูกหลานมาเอาใจ B7 G นะผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังเหี่ยวย่น B7 Em ถ้าสมบัติมากล้น...ยังพอมีคนเอาใจ SOLO: Em D Em D Em Am G D Em C Em B7 Em (ซํ้า *) SOLO: Em D Em D Em Em ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า D Em ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร D คํ้าจุนจนลูกหลานเติบใหญ่ Em ต่างตอบแทนนํ้าใจเพียงรดนํ้าดําหัว Am G สังคมทวีความดิ้นรน D Em สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว C Em B7 Em คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว กลัวไม่มีคนไปเผา
No comments:
Post a Comment